Sacharydy, cukrowce to inne nazwy węglowodanów. Węglowodany mają prostą budowę – tworzone są przez węgiel, tlen i wodór. Charakterystyczną cechą budowy większości z nich jest stosunek cząsteczek wodoru i tlenu – równy jest 2 (tak jak w wodzie). Cukry dzielimy ze względu na ilość jednostek cukrowych w cząsteczce na monocukry, dwucukry, trójcukry itd. (oligocukry) oraz wielocukry (powyżej 10 jednostek w cząsteczce).
Podstawową rolą cukrów w naszym organizmie jest dostarczanie energii. Węglowodany pełnią też funkcję budulcową. U roślin cukry budują ściany komórkowe. Ponadto cukry biorą udział w syntezie białek (tworzą DNA i RNA – deoksyryboza, ryboza). Cukry są również doskonałym materiałem zapasowym. Skrobia to główny materiał zapasowy roślin, ludzie i zwierzęta wykorzystują w tym celu glikogen.
Ludzki organizm nie potrafi przyswoić wszystkich węglowodanów. Powszechnie za węglowodany uważa się właśnie cukry trawione i przyswajane przez człowieka. Przykładem cukru nietrawionego przez człowieka jest celuloza. Nietrawione jest również włókno pokarmowe (błonnik) składający się głównie z polisacharydów. Jest on potrzebny do prawidłowego funkcjonowania przewodu pokarmowego. Ułatwia również odchudzanie.
Główne źródła węglowodanów to produkty zbożowe (najlepiej pełnoziarniste – oprócz węglowodanów zawierają mikroelementy, witaminy i błonnik), warzywa i owoce z dużą zawartością skrobi lub cukrów prostych (np. ziemniaki, nasiona roślin strączkowych, jabłka, winogrona,morele, czereśnie), miód oraz produkty zawierające puste kalorie – cukier (ciasta, słodycze, dżemy). Należy unikać tych ostatnich – nie dostarczają one żadnych innych składników odżywczych.
